เธอที่ใช่ หรือใครที่เลือก 7
"วิน วิน ตื่นยังเนี่ย" ออรรินพยายามเรียก ในขณะที่เธอเองก็เริ่มไม่สบอารมณ์
"ครายยย" วินทิราเพิ่งได้สติยังไม่ทันได้ยินเสียงของคนรัก
"ไอ่วิน!" เสียงเรียกนั้นทำให้เขาตื่นเต็มตาได้ทันที
"จ๋า ที่รัก" วินทิรารีบตอบรับเสียงสดใส
"ไม่ต้องเลย ไปไหนมาเมื่อคืนโทรหาไม่รับ"เป็นครั้งแรกที่ออรรินรู้สึกไม่พอใจเขามาก ถึงแม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำอะไรที่เธอไม่ชอบ แต่ครั้งนี้ทำไมเธอต้องรู้สึกโกรธมากขนาดนี้นะ
"แหะๆ ไปเลี้ยงส่งไอ่นันท์มัน เมานิดหน่อย ไม่ใช่ความผิดวินนะ วินโทรหาออแล้วออไม่รับอ่ะ"
"............" เธอนิ่งไปคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ภาพนั้นย้อนกลับมาปรากฏเด่นชัดขึ้นมา
......................................................
เกือบค่อนคืนแล้วแต่ออรรินยังพลิกตัวไปมา พยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ทำไม่ได้ โทรหาวินทิราก็ไม่รับสาย
"นอนไม่หลับเหรอ" จนมีเสียงใครบางคนถามขึ้น
"อื้ม..รู้สึกแปลกๆ" ออรรินตอบตามที่รู้สึกไม่ได้ตั้งใจสื่อความหมายอะไร แต่.....
"ออ!!!" อยู่ๆฝันนราก็ลุกขึ้นนั่งแล้วหอบผ้าห่ม ย้ายตัวเองมานั่งที่เตียงของเธอ
"อ้าวๆยังไงเนี่ย" ออรรินท้วง
"ขอนอนด้วยนะ ก็อออ่ะทำเค้ากลัว" ฝันนราพูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอน ทั้งที่เจ้าของเตียงยังไม่ทันได้อนุญาตสักคำ
"ไม่ได้หมายความแบบน้าน แล้วเตียงแค่นี้ เบียดกันตายสิไปนอนเตียงตัวเองเลย อะไร คนยิ่งนอนไม่หลับอยู่" ออรรินโวยวาย
"ไม่เป็นไร งั้นห่มผ้าผืนเดียวกันก็ได้จะได้ประหยัดเนื้อที่ ถ้าไม่ใช่เรื่อง...แล้วเรื่องไรอ่ะ" ฝันนราพยายามเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากคิดเรื่อง......ผี ไปมากกว่านี้
"ห่มผ้าคนละผืนอ่ะดีล่ะ ออนอนดิ้นถีบตกเตียงไม่รู้ด้วย"ออรรินไม่ตอบแต่เปลี่ยนเป็นขู่แทน
"ออ...เรารบกวนออรึป่าว"ฝันนราถามเป็นมารยาท
"มาก" เธอตอบน้ำเสียงจริงจัง แต่เขาก็รู้ว่าเธอล้อเล่น
"เหรอ...ไม่เป็นไร ฝันไม่ถือ 555"
จนแล้วจนรอด ฝันนราก็ไม่ยอมลุกไปนอนเตียงตัวเอง เขาชวนเธอคุยจนหลับไปทั้งคู่ ตื่นขึ้นมาเธอก็เลยรีบโทรหาใครบางคนด้วยความรู้สึกผิด ....แต่จะว่าไปจะรู้สึกผิดทำไม เธอไม่ได้ทำอะไรผิดนี้นา ฝันนราก็แค่เพื่อน......ร่วมงาน
........................................
"ออ!! วินขอโทษ" วินทิรารีบง้อ เพราะปลายสายเงียบไปนานเกินภาวะปรกติแล้ว
"นันท์ไปไหนอ่ะ" เธอเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะเริ่มรู้ตัว ว่าไม่ควรเป็นเขา ที่ต้อง...ขอโทษ
"มันจะไปอยู่กับแฟนเก่า เห็นว่าจะไปช่วยดูกิจการ" วินทิราเล่าด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว ก่อนหน้านี้เขาอุ่นใจที่อย่างน้อยเหงาก็มีนันท์พิชาเป็นเพื่อนไปหาได้ตลอด แต่ตอนนี้เขาต้องอยู่คนเดียวจริงๆซะแล้ว
"ดีกันแล้วเหรอ"
"มั้ง...อย่าสนใจเรื่องคนอื่นเลย เอาตัวเองให้รอดเถอะ 5555"วินทิรารีบเปลี่ยนโหมดคนรักให้อารมณ์ดี
"อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง แล้วเมามากรึป่าว กลับยังไง มันอันตรายรู้ไหม" ออรรินสอบสวนเป็นชุดยืดยาว
แต่รอยยิ้มกลับผุดขึ้นบนใบหน้าวินทิรา เขาไม่รู้สึกเบื่อเธอเลยสักนิด กลับรู้สึกอุ่นใจที่อย่างน้อยเธอก็ยังห่วงเขาเหมือนเดิม
"ออคุณภพให้มาตาม"เสียงฝันนราดังขึ้นทันทีที่เธอวางสาย
"ได้ๆ เดี๋ยวตามไป" ฝันนราพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะหันหลังกลับไปทำงานของตัวเองต่อ
...................................
ห่างออกไปเกือบสุดหาด ฟ้านรินทร์กำลังนั่งทอดความรู้สึก ไปถึงใครบางคนที่ความบังเอิญ ทำให้เขาจำเธอได้จนถึงตอนนี้
"เอาภาพนี้ค่ะ!!!"สองเสียงที่ดังขึ้นพร้อมกัน ทำเอาแม่ค้ายิ้มรับด้วยความลำบากใจ เนื่องจากภาพทะเลยามดึกภาพนั้นเป็นภาพสุดท้ายที่เหลืออยู่ตอนนี้
"เอ่อหนูจ๋ามันเหลือภาพเดียวค่ะลูก" แม่ค้าคนเดิมกล่าวน้ำเสียงกึ่งเสียดายลูกค้า
"........"สองคนมองหน้ากัน สาวสวยถอดแว่นกันแดดออก ใบหน้าที่ถูกแต่งเติมอย่างดี ช่างรับกับตาโตๆ และขนตางอนนั้นอย่างไม่ขาดไม่เกิน ฟ้านรินทร์ถึงกับอึ้ง ....สวย...ถูกใจ....
"ขอโทษนะค่ะ" นันท์พิชาเอ่ยออกมาก่อน เพื่อประเมินฝ่ายตรงข้าม แต่เมื่อเห็นหน้าเขาชัดๆ....แม่...เจ้า
เธอก็อึ้งไปเหมือนกัน... ฝันนี้นา...คิดได้แค่นั้นจริงๆ ตอนนี้จะดีใจหรืออะไรก็ไม่แน่ชัด ความรู้สึกมันไม่ชัดเจนแต่ที่ชัดเจน คือจังหวะหัวใจ เธอรู้สึกได้ว่าตอนนี้ชีพจรคงเต้นถี่ขึ้น ตามจังหวะการเต้นของหัวใจแน่ๆ
"เอ่อ...คุณซื้อเถอะ" ฟ้านรินทร์พูดสั้นๆ ความตื่นเต้นทำให้เขาไม่รู้จะพูดอะไร ซึ่งมันไม่ใช่ตัวเขาเลย แต่เวลาที่เขาเจอคนถูกใจก็เป็นแบบนี้ทุกที
ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา เขาก็เดินจากไป ทิ้งให้เธอยืนหน้าชาอยู่ตรงนั้น ...เขาจำเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ....
ความรู้สึกดีเมื่อครู่หายไปหมด ความรู้สึกเศร้ามาจุกอยู่ที่คอ มันเจ็บแต่ไม่ถึงกับอยากร้องไห้ แค่ยิ้มไม่ออก และรู้สึกอึดอัดจนอยากจะร้องตะโกนออกมา เท่าที่เคยผิดหวังมา ครั้งนี้ความเศร้ามันชัดเจนที่สุดสำหรับเธอ
เธอตัดสินใจคืนดีกับภพตามที่เขาขอ ไม่ใช่เพราะตัวเขาแต่เพราะฝันนรา แล้วเธอก็เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ แม้แต่เพื่อนที่สนิทที่สุดอย่างวินทิราก็ไม่ได้เล่าให้เขาฟัง จะเล่าให้ได้อะไรขึ้นมาล่ะ ยังไงเธอก็เป็นคนนอกสายตาของฝันนราอยู่ดี
ส่วนฟ้านรินทร์คนที่ไม่รู้อะไรเลย สาวสวยคนที่ใจตรงกันกับเขาวันนั้น เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาเดินตามหาเธอมาถึงเกือบสุดหาดอีกฝั่ง จนเจอกับออและฝันวันนั้นนั่นเอง
"ป่านนี้คุณจะอยู่ไหนน่ะ" ฟ้านรินทร์ถามตัวเอง เพื่อบรรเทาความคิดถึงที่ส่งไปถึงนันท์พิชา แม้จะรู้ดีว่าความรู้สึกของเขาสมหวังได้ยากเหลือเกิน เธอเป็นใคร ชื่ออะไร อยู่ไหน เขายังไม่รู้เลย แต่ก็นั่นแหละความรักมันห้ามกันได้ง่ายๆก็คง ไม่ใช่ความรักหรอก
...........................................
"ออ สีไหนสวยกว่ากัน"ฝันนรายกตัวอย่างผ้าม่าน สองชิ้นให้เธอช่วยเลือก
"ผนังสีเข้มแล้ว เอาม่านสีอ่อนหน่อยก็ได้ เดี๋ยวห้องมืดเกิน" เธอตอบเขาแล้วหันกลับไปวัดขนาดเตียงต่อ เวลาออรรินทำงาน เธอแทบไม่พูดไม่จา ฝันนรารู้ตัวอีกทีก็เผลอมองเธออยู่ร่ำไป
ทำไมนะผู้หญิงธรรมดา ที่หน้าตาไม่ได้สะดุดตา หรือไม่ได้มีอะไรโดดเด่น ต้องทำให้เขาสนใจมากขนาดนี้ รู้สึกดีและสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ
"มีไรอีกป่าว"เธอถามขึ้นเมื่อเห็นว่าฝันนรามองมาที่เธออยู่นานแล้ว
"ห๊ะ..ไม่ๆ แหะๆ" เขาปฏิเสธพรางยกมือขึ้นเสยผมแก้เขิน ...จะเขินทำไมเนี่ย...เขาว่าตัวเองในใจ
"เอ่อ..ฝันเมื่อคืนหนะไม่มีอะไรจริงๆนะ ไม่ต้องกลัวหรอก แล้วคืนนี้ก็นอนเตียงตัวเองได้แล้ว เตียงมันแคบออปวดหลังไปหมดเลยนอนท่าเดียวทั้งคืนอ่ะ" ออรรินตัดสินใจพูด....กันไว้ดีกว่าแก้นี้นา...เพื่อวิน เธอคิดในใจ
"ขอโทษทีนะ เมื่อคืนคงรบกวนออแย่ แต่ฝันกลัวจริงๆนะไม่ได้แกล้ง" เขาสารภาพตามความจริง
"ไม่เป็นไร ก็นอนห้องเดียวกันแล้วไงไม่ต้องกลัวหรอก ว่าแต่ขี้กลัวขนาดนี้ อยู่หอนอนกับใครอ่ะ" ออรรินรู้สึกผิดเล็กน้อย เขาคงไม่คิดอะไรกับเธอเกินกว่าเพื่อนหรอก นี้เธอกลัวเกินเหตุไปรึป่าว
"คนเดียว" น้ำเสียงที่เขาตอบมันฟังดูเศร้าๆ จนบรรยากาศเริ่มอึดอัด
"แล้วไม่กลัวเหรอ" เธอชวนเขาคุยต่อ
"ไม่หรอกชินแล้ว ห้องวินอยู่มาตั้งแต่สมัยเรียน วินเป็นเจ้าของคนแรกเลยนะ คอนโดนั้นเป็นของป้าพอสร้างเสร็จวินเลยจองห้องนั้น นานเหมือนกันกว่าจะอยู่คนเดียวได้ แรกๆ ก็ให้ไอ่ฟ้าอยู่เป็นเพื่อน แต่มันมาบ้าง ไม่มาบ้างนานๆเข้าก็เลยชิน"
"เหรอ..พูดถึงฝาแฝดฝัน นิสัยต่างกันสุดๆเลยอ่ะ" ฝันนราหัวเราะลั่น กับประโยคของเธอก่อนจะเล่าเรื่องตัวเองต่อ
"เราสองคนโตมาต่างกัน ก็เลยชอบอะไรไม่เหมือนกัน มีอย่างเดียวแหละที่เหมือนกัน"
"อะไรเหรอ" ออรรินตั้งใจฟังคำตอบ
"หล่อเหมือนกัน 5555" ฝันพูดพร้อมเก็กหน้าหล่อ
"แหวะ ไม่ค่อยเล้ย.."คนฟังส่ายหัวอมยิ้ม แล้วรีบหันกลับไปทำงานต่อแทบไม่ทัน
..................................................
"วิน...นอนยัง"เสียงคนในสายถาม วินทิราได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งดังเป็นระยะๆ เวลาเธอเงียบ
"ยัง...รอคนกล่อมก่อน"วินทิราอ้อนคนรัก
"ทำเป็นนอนไม่หลับ เดี๋ยวออเงียบใครบางคนก็เคลิ้มแล้ว นี้ได้เวลาเด็กน้อยเข้านอนแล้วด้วย" วินทิราถึงกับเบ้หน้าให้สรรพนามที่คนรักเรียก
"อออย่าไปพูดให้ใครได้ยินนะ วินโตยังก่ะควายมาเรียกเด็กน้อย อายเค้า"
"5555 นี้ยอมรับเหรอว่าโตเป็นฟายย"เธอหัวเราะอารมณ์ดี
"ที่รัก...ไม่ต้องย้ำหรอกค่ะ ว่าแต่นี้ยังอยู่ริมหาดเหรอ ดึกแล้วเข้าบ้านได้แล้ว อันตรายเดี๋ยวงูทะเลมาลาก
ลงทะเลน๊า" วินทิราขู่เล่นๆ แต่เขาก็ห่วงเธอจริงๆ
"บ้า..งูทะเลอะไร ไม่ใช่อนาคอนด้านะ จะได้ลากลงทะเล อออยู่หน้าบ้านไม่เป็นไรหรอก"
"ออ..อยากกอดอ่ะ" เสียงเขาบอกเบาๆทำให้เธอใจหาย เพราะคิดถึงเขามากเช่นกัน
"อยากโดน....กอดเหมือนกัน" เธออ้อนกลับเสียงกระเส่า
"อ่ะ...เล่นด้วยไม่ได้เลยนะ พอๆเรทๆ อยากโดนอะไรล่ะที่รักนิ" วินทิรารีบเบรกก่อนที่ตัวเอง จะรู้สึกคิดถึงเธอไปมากกว่านี้
"อารายยยย เค้ายังไม่ได้คิดไรเลยนะ พอล่ะไปนอนดีกว่า ซิๆ"
...............................................
ฝันนราแง้มผ้าม่านออกส่องดูคนที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ เขาไม่ได้ยินหรอกว่าเธอพูดอะไรบ้าง แต่ดูจากสีหน้าแล้วคงเป็นคนพิเศษแน่ๆ
เขาถอนหายใจไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไงกันแน่ ชอบเธอเหรอ ไม่น่าหรอกเธอไม่ได้สวยพอ แต่เธอก็น่ารักนะ ...ความคิดของเขาตีกันยุ่งเหยิงไปหมด จนกระทั่งเธอเข้ามา
ออรินมองไปที่เตียงของฝันนราท่าทางจะหลับไปแล้ว เฮ้อออ...เธอแอบถอนหายใจโล่งใจที่คืนนี้ไม่ต้องนอนตัวเกร็งข้างๆใคร
อย่างน้อยเธอก็ไม่อยากให้วินทิราเสียใจ ถึงเขาไม่รู้ก็ตาม...
แสงไปจากหัวเตียงของออรรินดับลง ฝันนราลืมตามองไปที่เตียงของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา สองคนไม่เห็นว่าอีกฝ่ายมองตนอยู่ แม้ว่าจะเห็นกันอยู่ก็ตาม
ความรัก...ความเหงา ความไม่แน่ใจ เป็นสาเหตุที่ง่ายที่สุดที่จะทำให้เราสับสน ในความเป็นเรา
เพราะเมื่อเรามีความรัก ความรู้สึกของเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับตัวเองอีกต่อไป
หากแต่เป็นใครบางคนต่างหาก ที่ทำให้เราเป็น ทำให้เรารู้สึก ไปตามการกระทำของเขา
...........
ติดตามงานเขียนเรื่องอื่นๆได้ที่ www.facebook.com/นิยายอีโรติก ญ รัก ญ - By ไอหมอก
จากคุณ
: ไอหมอก
- [ 01-12-2013 14.25.20 IP:172.16.0.144, 180.183.49.241
] |
|
Webmaster และผู้ดูแลจะลบกระทู้หรือข้อความในกระดาน ด้วยวิจารณญาณและเหตุผลหลักดังต่อไปนี้
ห้ามมีการกล่าวร้ายกัน ด่าทอ กล่าวหา ใส่ร้ายป้ายสี หรือให้ร้าย เพื่อเป็นการทำลายชื่อเสียงต่อบุคคลหรือองค์กรใดๆ
ห้ามมีการใช้คำหยาบคาย คำเสียดสี หรือคำที่มีความหมายไม่เหมาะสม ที่จะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีต่อสังคมนี้
สามารถร้องขอให้ลบกระทู้หรือคำตอบได้ โดยผู้ตั้งกระทู้หรือผู้ที่ถูกกล่าวถึงจนทำให้เสียหาย
ห้ามการโฆษณาซึ่งให้ประโยชน์ทางการค้ากับต่อเจ้าของสินค้าหรือสถานที่นั้น ไม่ว่ากรณีใด
ห้ามมีการก่อกวนหรือทำลายบรรยากาศที่ดีของเวบบอร์ดนี้ในทุกกรณี
ห้ามโฆษณาหรือประชาสัมพันธ์ใดๆ ทั้งทางตรงและทางอ้อม
contact us: 089-2189119 Email: webmaster@lesla.com
|